Muziek is bedoeld om te fascineren, om te troosten en te plezieren. Muziek is om het oor te strelen, en impulsen van puur genot door te zenden naar je hoofd. Catherine MacLellan’s vorige cd (Church Bell Blues) – verscheen vorig jaar – kwam slechts mondjesmaat door in ons land, maar toen werd al duidelijk dat zich hier een nieuwe singer songwriter aandiende met een hoog intuïtief gehalte. Canada is als geen ander land de voedingsbodem voor talent. Hier weten artiesten door hun inzet rauw materiaal om te zetten naar een omvangrijke vorm van klank en eenvoud. Mits op de juiste wijze geconserveerd zijn de artiesten daar in staat met zeer breekbaar, doch eigenzinnige songs te komen. Zeldzame combinaties van schoonheid.

De Canadese overheid stimuleert hun jonge artiesten op een aantrekkelijke manier, maar Water in the Ground bewijst, evenals zijn voorganger, dat MacLellan zelfstandig mans genoeg is. Intiem gestileerd materiaal is dit nieuwe album van Catherine rijk. Summiere instrumentatie, maar wel tot in de details afgewerkt. Geen overdaad zul je hier aantreffen, slechts een puur soort countryblues a la Canadian. Leuke bijkomstigheid is bovendien dat haar debuut (Dark Dream Midnight) als bonus-CD is bijgevoegd. Catherine MacLellan klinkt op Water in the Ground alsof ze verstopt was in een door de natuur (Veel landschappelijk groen en water) omringde hut met slechts een enkele boodschap: “Je komt pas weer te voorschijn wanneer je mooie muziek hebt gemaakt!” Wat kan het leven toch mooi zijn wanneer je terugvalt op deze basisfaciliteiten, want het resultaat liegt er allerminst om.